Bewonersverhaal #2 – Gerhard, Pauline en Fiene

 
‘We wonen hier in een klein dorpje, midden in de stad’

 
Sinds 2015 wonen Gerhard (37), Pauline (33) zowel op de Bruntenhof als in de Bruntensteeg. De beide hoekwoningen zijn samengevoegd en dat is prima wonen zeggen ze, zittend op een houten bankje in de lommerrijke schaduw van hun huis. Gerhard laat een prent van de beroemde tekenaar Anton Pieck zien waar hun huis op staat.

 
Saamhorigheid

In 2019 werd dochter Fiene geboren en inmiddels is er nog een nieuw Bruntenhof bewonertje op komst. ´Toen Fiene werd geboren zorgde dit voor een hele goede vibe in de buurt´, zegt Pauline. ‘Voor het eerst sinds hele lange tijd werd er weer een baby geboren. De medebewoners, waarvan er een aantal toch al op leeftijd zijn, vonden het prachtig! Er kwam nieuw leven, een noviteit’. Maar ook op momenten dat er een leven eindigt is er saamhorigheid. Gerhard en Pauline vertellen met veel ontzag over het gezamenlijke afscheid van hun buurman die in 2020 stierf. ‘Buurman Wil had maar liefst 60 jaar met zijn vrouw Cor aan de Bruntenhof gewoond. Met alle bewoners hebben we hem uitgeleide gedaan in de straat, opgesteld volgens de coronaregels en allemaal een bloem in onze hand. Dat was zo indrukwekkend’.

‘Het samen leven is hier soms net Goede Tijden Slechte Tijden’, zegt Pauline, ´maar zoals gezegd is er veel saamhorigheid.

 
Op bijzonder momenten komen we samen, zoals dus bij het afscheid van de buurman, maar ook tijdens vrolijke momenten zoeken we elkaar op´. Pauline vertelt over het bijzonder gezellige tuinfeest van 2020. ‘Dit wordt altijd gehouden ter afsluiting van onze jaarlijkse gezamenlijke tuinwerkdag een week voor de Open Tuinendag. Jong en oud dansten met elkaar, uiteraard volgens de coronaregels´, lacht ze. ´En we dronken Bruntenhofbier, gebrouwen door één van de bewoners die hobbybrouwer is. De hop groeit in de tuin van een andere bewoonster’.

Genieten
´Het is een klein maar fijn huis om in te wonen´, zegt Gerhard. ´Zoals natuurlijk veel van onze leeftijdsgenoten heb je altijd wensen en een beeld van een droomhuis. Toch ga je op gegeven moment vergelijken en afvinken wat je wél hebt. We hebben ons eigen tiny house, een park voor de deur en eigenlijk hebben we alles wat we nodig hebben. De tijdsgeest waarin Frederik Brunt de huisjes bouwde intrigeert me. Wat bracht hem ertoe, en hoe dachten de mensen toen en hebben we wellicht 400 jaar nodig gehad om te beseffen dat je eigenlijk maar weinig nodig hebt om gelukkig te zijn?’ Gerhard, Pauline en Fiene zitten te genieten op het bankje voor hun huis. Het bankje is gemaakt door een medebewoner, toevallig de bewoner die ook het Bruntenhofbier brouwt. Ze kijken uit op het groen van de oude stadswal. ´Heerlijk relaxed´, zegt Pauline, ´behalve die keer toen een groep voetbalhooligans in het park had afgesproken om te knokken. We zagen ze op gegeven moment bijna letterlijk onze slaapkamer in rennen!´ Achteraf kunnen ze erom lachen.