Margreet (69) woont al bijna 25 jaar op de Bruntenhof. Ze woonde eerst kort in het kleinste huisje op nummer 6 en verhuisde later. ‘Ik kende bewoonster Ellen, zij woont hier nog steeds, via haar kwam ik hier terecht en ik was meteen verkocht’.

 
Met elkaar
Ze is één van de bewoners die elke woensdagochtend in de tuin werken, Margreet houdt enorm van de grote tuin. ‘Ik sprak iemand die in een hofje in Leiden woont en waar het niet lukt om met elkaar de tuin te onderhouden. Ik vind dat vanzelfsprekend dat we dat met elkaar doen, we hebben een gemeenschappelijk belang. We hebben hier ook altijd nieuwe aanwas van bewoners die mee willen helpen tuinieren. Met de bewoners aan de overkant van de tuin, zij zijn geen onderdeel van de Bruntenhof, hebben we nauw en goed contact, zij kijken tenslotte ook uit op de tuin’.

 
Prachtige tuin
Het zicht op de tuin vanaf de bankjes achterin, vindt Margreet erg mooi. ‘Je ziet dan de volle lengte, de mooie symmetrie. De tuin is destijds met veel historisch besef aangelegd, dat zie je goed terug. Ik geniet van de kleuren, de fluitende vogels en van het wisselen van de seizoenen. Vanaf de andere zijde van de tuin is het zicht ook heel mooi. Je ziet dan het chique prieel en de unieke bomen die er staan. De tuin is vanaf elke kant prachtig’.

 
In samenspraak
‘Wat ik bijzonder vind, is de aanleg van de houten fietsenstalling achter in de tuin. Deze is in samenspraak met de bewoners, die is er en die is hier heel belangrijk, geplaatst nadat er eerder een rommelig fietsenhok aan het begin van de tuin was. Het UMF denkt ook goed mee en de fietsenstalling is uiteindelijk heel mooi om de historische bomen heen gebouwd. Denken vanuit historisch besef en een hart voor monumenten, dat is erg fijn. We overleggen veel met elkaar, bijvoorbeeld ook over de wijze van toegang van de tuin tijdens de coronaperiode. Goede discussies met een goede gezamenlijke oplossing’.

 
Historisch besef
Ook van de historische omgeving van deze plek houdt Margreet. ‘Het fraaie historisch aanzicht van de Bruntenhof, aan de kant van Gasthuis Leeuwenbergh, werd eens bedreigd doordat er een groot raam zou worden geplaatst in het monumentale brandspuithuis, vlak naast het toegangshek. Als bewoners zijn we ertegen in verweer gekomen, samen met het UMF, het raam is er niet gekomen’.

 
Margreet geniet van haar charmante huisje. ‘Het is er licht en wat ik zo leuk vind, is het lichtspel dat in mijn huis ontstaat bij het bewegen van de takken van de bomen voor mijn huis, op de stadswal. Het is hier gewoon een fantastisch plekje deze groene oase midden in de stad. Ik heb alles lekker dichtbij. Wat wil je nog meer’.